ஏன் நாம் அன்பாக இருக்க பயப்படுகிறோம்?

அவசரம், திகில், போட்டிகள் நிறைந்த பரபரப்பான நிலை போன்ற சூழல்களில் வாழ்கிறோம். அமைதியாகவும் அன்பாகவும் நாம் மாறி விட்டால் நம்மால் நம்முடைய இலக்குகளை அடைய முடியாது என்ற தவறான எண்ணத்தில் நாம் சின்ன சின்ன பிரச்சனைகளைப் பெரிதாகக் கருதுகிறோம்.

ஒரு பிரச்சனையை நாம் எப்படிப் பார்க்கிறோம் என்பதைப் பொருத்தே அந்தப் பிரச்சனையை விரைவாகவும் சுலபமாகவும் தீர்க்க இயலும்.

இதற்கு என்ன செய்ய வேண்டும்? எப்படிப்பட்ட மனநிலையைக் கட்டமைத்துக் கொள்ள வேண்டும்?

சின்ன சின்ன பிரச்சனைகளைச் சின்ன சின்ன பிரச்சனைகளாகவே எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். அவற்றைப் பெரிய பிரச்சனைகளாகப் பார்க்கக் கூடாது.

உங்களை வாகனத்தில் முந்திக் கொண்டு செல்லும் நபர் ஏதோ அவசரத்தில் இருக்கலாம். அல்லது வேகமாகச் செல்ல வேண்டும் என்ற முனைப்பில் இருக்கலாம். அவர் உங்களை முந்திச் சென்று உங்களைக் கடந்து சென்று அங்குச் சந்தோசமாக இருப்பார். ஆனால் நீங்களோ உங்களை முந்திச் சென்று விட்டாரே என்ற நினைப்பில் இருந்தால் கவலையில் இருப்பீர்கள். இது ஒருவருடைய மனநிலையின் பிரச்சனையே. அன்பை விடுத்து வெறுப்பைத் தேர்ந்து கொள்ளும் மனநிலை இது. இதைச் சரியாகப் புரிந்து கொண்டால் மனதளவில் அனைவரும் மகிழ்வாக இருக்கலாம்.

வாழ்க்கையில் நாமும் நூறு சதவீதம் சரியானவர்கள் இல்லை. மற்றவர்களும் நூறு சதவீதம் சரியானவர்கள் இல்லை. நிலைமை இப்படி இருக்க யாரும் சரியாக இல்லை என்பதற்காக நரம்புகள் புடைக்க கோபப்படுவது எத்தகைய நகைமுரண்? வாழ்க்கையில் எல்லாரும் கொஞ்சம் முன்னே பின்னேதான் இருப்பார்கள் என்பதை ஏற்றுக் கொண்டால் யார் மீதும் நமக்கு வெறுப்பு வராது. எல்லார் மீதும் ஒரு நேசம் உண்டாகி விடும்.

ஆகவே, உள்ளதைக் கொண்டு நல்லதாக்குவோம் என்ற மனநிலைதான் நல்லது. எதிலும் குறை காணும் மனநிலை ஆபத்தானது. உள்ளதை உள்ளபடி ஏற்றுக் கொண்டு, இந்த உலகை நாம் சரிசெய்ய வரவில்லை என்பதைப் புரிந்து கொண்டால் நிஜமாகவே வாழ்க்கை நூறு சதவீதம் மட்டுமல்ல, இருநூறு சதவீதம் சரியாகி விடும். எல்லாரிடமும் அவர்களுடைய குறைகளை மறந்து அன்பு செலுத்தவும் ஆரம்பித்து விடுவோம்.

இந்த உண்மை புரிந்து விட்டால் அன்பாக இருப்பதற்குப் பயப்பட மாட்டோம். அன்பாக இருந்தால் பறிகொடுத்து விடுவோமோ என்று சந்தேகப்பட மாட்டோம். அன்பாக இருப்பதன் மகத்துவத்தைப் புரிந்து கொண்டு வாழ்வை அன்பு மயமாக ஆக்கி விடுவோம்.